Durkje over vrijwilligerswerk in een Grieks bergdorp
Na haar studie in Duitsland en online in Ierland woonde Durkje tijdens de coronapandemie tijdelijk weer in Nederland. “Ik zat even in de knoop: de arbeidsmarkt was lastig, ik wist nog niet precies wat ik wilde doen en door corona had ik een internationale ervaring gemist tijdens mijn master. Ik hoorde via-via over vrijwilligerswerk via het European Solidarity Corps en dacht: ja, dit is precies wat ik nu nodig heb.”
Ze meldde zich aan voor een project in Griekenland, maar werd gevraagd voor een andere plek in het noorden van het land. “Ze zeiden: dit project past perfect bij jou. Het was in een dorp dat tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s is platgebrand. Ze zochten iemand met een historische achtergrond én die Duits sprak. Ik heb geschiedenis en internationale betrekkingen gestudeerd, dus dat was perfect.”
Vrijwilligerswerk midden in de gemeenschap
Durkje werkte voor een jaar bij de culturele organisatie van het dorp. Haar taken waren heel uiteenlopend: ze categoriseerde boeken in de bibliotheek, digitaliseerde foto’s in het volksmuseum, werkte aan een nieuwe dorpswebsite en organiseerde culturele evenementen. “Ik hielp ook bij religieuze festivals, schilderde een hek of sprong bij op de basisschool. In zo’n klein dorp doe je gewoon wat nodig is.”
Dat het een hechte gemeenschap was, maakte veel indruk. “Veel mensen daar hadden nog nooit buitenlanders ontmoet. Vooral jongeren vonden het spannend, maar de oudere generatie — die vaak als gastarbeider in Duitsland had gewerkt — was juist heel open. Uiteindelijk werd ik echt onderdeel van het dorp.”
Grieks leren via koffie en roddels
Hoewel Durkje geen woord Grieks sprak bij aankomst, veranderde dat snel. “Omdat bijna niemand Engels of Duits sprak, móést ik wel. Ik ging vaak koffie drinken met opa’s en oma’s in het dorp. In het Grieks heet dat ‘Κούς κους’ (‘kous kous’) – roddelen dus. Zo leerde ik de taal. En ik leerde ook Griekse dansen, en over het eten, gewoon door mee te doen.”
De ervaring opende haar ogen voor culturele verschillen binnen Europa. “Ik kom uit Amsterdam, maar in het dorp merkte ik dat de religie en normen heel anders zijn, wat soms even wennen was. Maar juist dat was zo waardevol om mee te maken.”
Nog steeds contact, nog steeds welkom
Ook na haar project bleef Durkje betrokken bij het dorp. “Ik ben elk jaar teruggegaan: om weer te helpen bij het religieuze festival, en om vrienden op te zoeken. Ik heb zelfs nog bijna wekelijks contact met mijn vrienden uit het dorp.”
Terugkeren naar Nederland voelde vreemd. “In Griekenland is het leven flexibeler. Soms moest je gewoon eerst koffie drinken vóór je aan het werk ging. Terug in Nederland vond ik de strakke planning, en het feit dat iedereen op tijd is, weer even wennen.”
Waarom vrijwilligerswerk via het European Solidarity Corps?
“Je doet iets wat je als toerist of student nooit zou meemaken. Zeker in zo’n klein dorp: daar vind je geen baan, maar wél een vrijwilligersplek. En het mooie is dat het echt goed geregeld is — je hoeft er niet voor te betalen, krijgt begeleiding en het is toegankelijk voor iedereen. Ik had het gevoel dat ik écht iets bijdroeg.”
Durkje’s tips voor andere jongeren:
- Sta open voor alles, ook als je niet meteen weet waar het toe leidt.
- Vraag je af wat een project jou kan brengen én wat jij kunt bijdragen. Maar ook: hoe kan ik mijn eigen ontwikkeling gebruiken om iets bij te dragen aan het vrijwilligersproject en er nog meer uit te halen?
- Laat je niet tegenhouden door dingen als ‘ik spreek de taal niet’.
- Zie het als een unieke kans op een ervaring die je nergens anders kunt krijgen.
“Wat me het meest is bijgebleven? De warmte van de mensen, het gevoel dat ik een verschil maakte, en dat zelfs als je geen woord begrijpt, je met een positieve houding (gewoon ‘ja’ zeggen tegen dingen) zó ver komt.”
